Himalaya?

Erik en ik hebben een rondje gewandeld. 300 kilometertjes in 15 dagen. Door de himalaya. Zonder een meter asfalt te zien, zonder autos of getoeter. Trekken heet dat.

De Nepalese bergen zijn namelijk een beetje bijzonder. Als je door een vallei loopt heb je gewoon om de paar kilometer een dorpje. Maar je moet niet denken dat die door wegen verbonden worden. Alleen wandelpaden en hangbruggen. En zo wonen er dus hele dorpen op zes dagen lopen van de dichtsbijzijnde weg. Daar staat tegenover dat dat stelsel van paden en bruggen een stuk meer moeite kost om aan te leggen en te onderhouden dan onze vierbaanssnelwegen. Daar moet je toch respect voor hebben, dat dan weer wel.

In de dorpjes leven ze heel gezellig. Beetje op hun paardjes racen (zie foto) Twee keer per dag rijst met linzensoep eroverheen gegoten smikkelen. TV en telefoon (als het electriek het doet) maar weinig sanitair of fatsoenlijke huizen. Sinds 2005 is het helaas officieel verboden je vrouw vier dagen in de koeienstal te gooien als ze ongesteld is. En voor Nepalesen lijken toeristen de hoogste kaste, allemaal willen ze je van dienst zijn. In de hotelletjes brengen de dragers of gidsen van andere trekker ons ons eten.

En ondertussen loop je om de Annapurna heen (8091 meter, 10e berg op aarde) en langs Manaslu (8163 meter, 8e) en Dhaulagiri (8167 meter, 7e). Tussen de wolken door (het is wel regentijd) heb je werkelijk spectaculaire uitzichten. Om je heen sluipen de sneeuwluipaarden (maar daar merk je weinig van) blauwe schapen, yaks, lammergieren (winspan van drie meter!) en bloedzuigers laten zich wat vaker zien.

Natuurlijk is een mietig rondje van 300 km niet compleet zonder het oversteken van de hoogste voor trekkers toegankelijke pas ter wereld. 5416 meter hoog (slechts een lullige 600 meter hoger dan de Mont Blanc). Als je geluk hebt (en natuurlijk hadden wij dat) heeft het net gesneeuwd en hoor je links en rechts de lawines naar beneden komen. Met nog meer geluk loop je daar tussendoor en overleef je het hele avontuur gewoon.

Natuurlijk moet je wel goed aan de hoogte wennen, een acclimatisatiedag op 3500 meter, de volgende twee dagen maar een paar honderd meter omhoog. En dan in een keer over de pas en snel weer naar beneden. Anders krijg je hoofdpijn, wordt je misselijk, moet je overgeven, raak je buiten bewust zijn en ga je daarna dood. Maar dat overkomt maar enkele trekkers per jaar. Ik en Erik hielden het bij de hoofdpijn. Het was leuk. Moet je ook eens doen. Echt.